HOME | ZIPPO CATALOG USA | ZIPPO JAPAN & KOREA | CONTACT US | Join us on Facebook |
ลองอ่านดูซิ ดีมากเลย เกี่ยวกับซิปโป้ด้วย | |
ฉันอยู่นี่ดนตรีที่รัก(๙) : ถึงเพื่อนเรา-ซิปโป้ที่หายไป ฉันเซนิดหน่อยตอนเดินออกมาจากห้องน้ำ พอเข้ามาภายในตัวร้าน เสียงเพลงดังกระหึ่มกระแทกเข้าสองรูหู หนุ่มสาวบางโต๊ะลุกขึ้นเต้นกันสนุกสนาน ฉันเอี้ยวตัวหลบสาวน้อยคนหนึ่ง ก่อนจะมาถึงที่โต๊ะ ***โตกำลังลุกขึ้น คงจะไปห้องน้ำเหมือนกัน มันตะโกนแข่งกับเสียงดังของดนตรี ***เริ่มเมาแล้วว่ะ ***โจที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามเอ่ยขึ้น เฮ้ยโจ เห็นซิปโป้***มั้ย ? ฉันถามหาไฟแช็คซิปโป้ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . เราทั้งสี่คน ***โจ ***โต ***เชิด และฉันเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่สมัยเรียน จนถึงทุกวันนี้ก็สิบกว่าปีแล้วที่ได้ร่วมหัวจมท้ายด้วยกันมาตลอด ใครหลุดโคจรหรือส่อแววว่าจะออกนอกลู่นอกทางไป คนอื่นๆก็จะช่วยกันประคับประคองกันกลับมา อาจมีทะเลาะเบาะแว้งกันบ่อยๆตามประสา แต่อายุความไม่เคยเกินหนึ่งคืนหนึ่งเมา แม้ใครจะมองการดื่มเหล้าเลวร้ายเพียงใด สำหรับพวกเราแล้ว มันคือการได้มาพบกัน พูดคุย ถามไถ่ถึงกันในหลายเรื่องราว แลกเปลี่ยนความคิดเห็น รับฟังและให้กำลังใจกันในบางครั้ง คำพูดหรือเหตุผลอาจเข้าใจยาก แต่ความรักและมิตรภาพของเพื่อน พวกเราต่างรับรูและเข้าใจเหมือนๆกัน . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ***โตหยิบติดมือไปมั้ง.. ***เชิดพยายามสรุป เมื่อรู้สึกได้ถึงความไม่พอใจบางอย่างของฉัน ตามใจ*** ลงแดงตายไปเลย ไร้สาระว่ะ.. ***โจต่อคำ ฉันเทเหล้าลงคอรวดเดียวหมดแก้ว สนุกกันนักหรือไงวะ กับ***การได้แกล้งเพื่อนนี่น่ะ ถ้ามันพอดีๆ***ก็ไม่ว่าหรอก แต่นี่***ก็รู้ ***กำลังโกรธอยู่ ทำไมพวก***ยังไม่เลิกเล่นวะ พวกเรามักจะแกล้งและอำกันเองเสมอ จนบางครั้งก็เกินเลยไปกลายเป็นต้องโกรธเคืองกันบ้างก็มี ขอแค่มีใครซักคนเป็นต้นคิด ที่เหลือรับมุขกันอย่างอัตโนมัติ เป็นเรื่องเป็นราว ซิปโป้*** อันเท่าไหร่วะ ? ***โจเอ่ยถาม หลังจากเงียบไปพักใหญ่ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . สมัยที่ยังเรียนหนังสือ เนื่องจากเราทั้งสี่เป็นเด็กต่างจังหวัด ทางบ้านจะส่งเงินมาให้เป็นรายเดือน หลังจากที่สนุกสนานกับการเที่ยวเตร่ ดื่มเหล้า ออกค้นหาชีวิตสนุกสนานยามราตรีจนเพลิน เงินของทุกคนจึงหมดไปอย่างรวดเร็ว วันที่เกลี้ยงกระเป๋ากันจริงๆ เราสี่คนรวมเงินกันได้ ๒๐ บาท แบ่ง ๑๐ บาทซื้อข้าวสวยถุงใหญ่ ๕ บาทซื้อไข่ไก่ ๒ ฟอง อีก ๕ บาทที่เหลือ ซื้อขนมจีบแม่ค้าข้างล่างหอพักที่คุ้นเคย ขนมจีบ ๕ บาท ขอผักเครื่องเคียงมาเต็มถุง น้ำมันร้อนๆ ตอกไข่ไก่ลงในกระทะไฟฟ้า เทผักทั้งหมดที่มีตามด้วยขนมจีบน้อย ๗ ลูก ๕ บาท หอมฟุ้งไปทั่วทั้งหอพัก เราทั้งสี่คนก็รอดตายไปด้วยกันอีกหนึ่งมื้อ.. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ***คิดว่า***จะเอาของ***ไปจริงๆเหรอวะ ? ***โตถามด้วยน้ำเสียงและแววตา ***พอแล้ว กลับดีกว่าว่ะ เซ็งพวก***.. ฉันห้ามมือ***โตไว้ แต่พลาดไปปัดแก้วเหล้าตกแตก ทุกคนหันมามอง . . . . . . . . . . . . . . . . . . . เราทั้งสี่คนคบกันมานาน รู้ลึกซึ้งถึงนิสัยใจคอกันเป็นอย่างดี เอ่ยคำพูดมาสักคำก็เข้าใจทะลุไปถึงข้างในใจ เราผ่านช่วงชีวิตวัยรุ่นมาพร้อมๆกัน และเราต่างก็กำลังเข้าสู่วัยผู้ใหญ่ บางครั้งเรานั่งคุยกันเงียบๆด้วยเหตุผลและมุมมองแบบผู้ใหญ่ แต่บางครั้งเรายังนั่งดื่มเหล้า หยอกล้อและเล่นกันเหมือนเด็กๆ เราต่างคนมีเส้นทางของชีวิตที่แตกต่าง มีการงานที่ต้องรับผิดชอบ มีเรื่องราวในชีวิตที่ต้องจัดการและแก้ปัญหา เราเติบโตขึ้นพร้อมกับการถูกฉาบแต้มจากสังคมรอบตัว เพื่อนร่วมงาน และการดิ้นรนในชีวิตประจำวัน เราเปลี่ยนแปลงไปตามบทบาทของหน้าที่และสังคมแวดล้อม แต่เมื่อคราวที่ได้กลับมาพบเจอกัน เราถอดเปลือกเหล่านั้นออกจนหมดสิ้น เปลือยทุกความรู้สึก เราพูดคุย ถามไถ่ถึงสิ่งที่ได้พบเจอ ปลอบโยนและซ้ำเติมกันอย่างรู้ใจและเข้าใจ ด้วยความเป็นเพื่อน บางความห่วงใย เราจึงไม่ต้องแปลความหมายใดๆออกมาเป็นคำพูดเลย ฉันเคยนั่งคิด ในวันหนึ่งที่เราแก่ชราลงไปด้วยกัน เราจะกลับมานั่งคุยกันถึงเรื่องอะไรบ้าง . . . . . . . . . . . . . . . . . . . เฮ้ย ***จีมันไม่ได้ตั้งใจ ช่างมันเถอะ ไป.. กลับก็กลับพร้อมกัน ***เชิดรีบบอก รู้นิสัยใจคอและอารมณ์ของทุกคนในตอนนี้ดี ฉันยืนนิ่ง มือยังค้างอยู่ในกระเป๋า มองหน้า***โจที่เมินหันไปทางอื่น ***โตกำลังเรียกน้องเด็กเสิร์ฟมาช่วยเก็บเศษแก้ว ***เชิดมองเห็นฉันนิ่งไป เอ่ยขึ้น ***เจอแล้วว่ะ..ซิปโป้***.. ฉันเอ่ยเสียงเบา แต่ทุกคนหันมาแทบจะพร้อมกัน ฉันยังนิ่งอยู่ในท่าเดิม ไม่กล้าขยับตัวแม้แต่นิดเดียว ***เชิดยิ้มแล้ว เมื่อมองเห็นหน้าตาเจื่อนๆและอาการแข็งทื่อของฉัน ***โจหัวเราะเสียงดังแทบจะตกเก้าอี้ แววตาโกรธขึ้งเมื่อครู่นี้หายไปอย่างสิ้นเชิง ***โตหันมามองแล้วส่ายหน้า ช่วยน้องเด็กเสิร์ฟเก็บเศษแก้วต่อ ฉันยังไม่ขยับไปไหนจนกระทั่ง***เชิดดึงตัวให้นั่งลง ***โจลุกขึ้นเดินมาตบหัวฉันเบาๆทีหนึ่ง ก่อนจะเดินเลยไปทางห้องน้ำ ***โตสั่งแก้วใบใหม่ผสมเหล้ามาวางไว้ตรงหน้า ฉันยกแก้วเหล้าขึ้นจรดปาก ดื่มลงไปอึกใหญ่ ล้วงซิปโป้สีเงินวาววางลงบนโต๊ะ หันไปหา***เชิด เขียนโดย จี-รา จาก winbookclub | |
ผู้ตั้งกระทู้ คนขอปลดหนี้ :: วันที่ลงประกาศ 2006-07-03 08:58:47 IP : 58.10.158.242 |
ก่อนหน้า1ถัดไป |
ความคิดเห็นที่ 1 (525878) | |
ดีครับ อ่านหนุกๆ แต่ไม่ต้องเซ็นเซอร์ก็ได้ครับ เป็นเรื่องเล่าปล่อยให้มันมีซะบ้างไม่ว่ากันครับ พอเซ็นเซอร์แล้วมันอ่านไม่ค่อยลื่นครับ ขอบคุณครับ | |
ผู้แสดงความคิดเห็น ETAN วันที่ตอบ 2006-07-03 09:27:05 IP : 125.25.58.229 |
ความคิดเห็นที่ 2 (526005) | |
ไม่ได้เซ็นเซอร์นะครับ เอามาตามต้นฉบับนะครับ คิดว่าบอร์ดคงโพสต์บางคำไม่ได้มากกว่า อย่างคำว่า GU *** *** เลยดูไม่ค่อยลื่นเท่าไหร่ ยังไงก้อขอบคุนสำหรับคำเสนอแนะครับ | |
ผู้แสดงความคิดเห็น คนขอปลดหนี้ วันที่ตอบ 2006-07-03 10:32:49 IP : 58.10.158.112 |
ความคิดเห็นที่ 3 (526024) | |
........................................................... ...ถ้ามีวันไหน ...........................................................
ปล.ลำดับเพลงอาจเปลี่ยนแปลง ให้ดูตัวอักษรของชื่อเพลง เขียนโดย จี-รา ดีใจที่ท่านนั่งลงเขียนได้แล้ว! ข้าพเจ้าเชื่อว่า "ทักษะ" ในการสื่อสารกับมวลมนุษย์ กับ สรรพสัตว์ สายตาตี่ ๆ ของข้าพเจ้ามองเห็นโลก เป็นโลกใบเดียว ไม่เคยต้องถามตัวเองว่า สายตาไหนหลอกลวง ชื่อไหนปลอม ยิ้มไหนซ่อนกระบี่ ล้วน "ทักษะ" เป็นตัวกลั่นกรองแยกแยะในนามของ "สัญชาตญาณ" หลังจากต่อสู้กับ สัตว์ต่างสายพันธุ์ กับธรรมชาติ มาตลอดหลายพันปี หลังจากนั้น มนุษย์ ก็พยายามพัฒนาทักษะในการติดต่อ เอาชนะ ป้องกันภัย จากมนุษย์ เราล้วนศึกษาทั้งสองด้าน "จิตใจที่ดีงาม" ยินดีที่ท่านเลือก ควัก "ซิปโป้" ออกมา และ ยอมรับมัน นั่นคือคำตอบ ไม่เช่นนั้น ท่านก็จะ หลงวนเวียนหลอกสังคม หลอกตัวเองไปเรื่อย ๆ สุดท้ายก็มีความสุขอยู่กับมัน ขาดไม่ได้ พัฒนาทักษะที่ซับซ้อนขึ้นเรื่อย ๆ การหลอกตัวเองก็ลงลึกลงเรื่อย ๆ จนหมดทางกลับสู่ภาวะปกติ แต่ไม่ต้องห่วงท่าน ไม่ว่าท่านจะเลือกด้านไหน
ปล.๑ บอก ***โจ ให้ด้วย ฝากด้วย ทีนึง ขอแรง ๆ หน่อย ปล.๒ ท่านไม่ต้องกัววล ซิปโป้ อยู่กับท่านไม่นานหรอก ฮา ฮา (หาย) ปล.๓ เจ้าหนูข้างบนเนี่ย ยังไงอยู่นะท่าน "งานของท่าน ยังคงเป็นท่านเหมือนเช่นเคย" ปล.๔ คิดว่า ทัศนะนี้ ตอบคำถามในใจท่านได้บ้างไม่มากก็น้อย ข้าพเจ้ามีบ้างเคยเบื่องาน ทั้ง ๆ ที่เป็นงานที่เรารัก ปรากฎว่ามัน เหนื่อย มัน ล้า น่ะ นอนพักสักครู่ ฟื้นขึ้นมาก็กลับไปสนุกกับงานอย่างเดิม...ท่านว่ามั้ย? เขียนโดย ธุลีดิน เป็นเสียงจุดไฟ จาก "ซิปโป้" ที่ไพเราะที่สุด! ในชีวิต ของ ข้า-เจ้า เท่าเคยที่ได้ยิน ... / "เพื่อน" ให้ "ซิปโป้ทองคำ" กับ เจ้านาย ของ ข้า-เจ้า มา ๑ กล่อง .. ข้า-เจ้า ส่ายหน้าปฏิเสธแกมสงสัย? ..............ทำไม? ถึงให้ เรา นะ! / "คุณค่า" อยู่ ณ หนไหน ? -- - -- - -- - -- - -- - -- - ขอบคุณ "เพื่อน" "เพื่อนเอย" เขียนโดย Goodman จาก winbookclub | |
ผู้แสดงความคิดเห็น คนขอปลดหนี้ วันที่ตอบ 2006-07-03 10:46:06 IP : 58.10.158.112 |
ความคิดเห็นที่ 4 (526244) | |
แจ่มมครับบ หายในกระเป๋ายังดีนะ ผมหายในแท็กซี่ เหอะๆๆ นี่แหละครับ ความรู้สึกเมื่อตอนเราอยู่กับเพื่อนที่รู้ใจกัน | |
ผู้แสดงความคิดเห็น ท๊อป/๐๗๓ วันที่ตอบ 2006-07-03 12:51:56 IP : 124.121.105.159 |
ก่อนหน้า1ถัดไป |
Copyright © 2010 All Rights Reserved. |
Visitors : 1649346 |