ในทารกส่วนใหญ่ของดิสก์ประกอบด้วยศูนย์อ่อน ต่อมาวงแหวนเส้นใยจะค่อนข้างหนาขึ้นในลักษณะที่ส่วนที่อ่อนนุ่มอยู่ใกล้กับด้านหลังของดิสก์ เมื่อย่างเข้าสู่วัยกลางคน จะมีการเพิ่มขึ้นขององค์ประกอบเส้นใย ศูนย์กลางที่อ่อนนุ่มจะมีขนาดลดลง และจำนวนของกระดูกอ่อนก็เพิ่มขึ้น มีแนวโน้มที่ส่วนหลังของวงแหวนเส้นใยจะเสื่อมในลักษณะที่แรงกดที่รุนแรงอย่างฉับพลันอาจทำให้ดิสก์แตกและทำให้ส่วนกลางยื่นออกมาด้านหลังกับไขสันหลัง เงื่อนไขนี้เรียกกันโดยทั่วไปว่าสลิปดิสก์ข้อต่อเหล่านี้เรียกอีกอย่างว่าซินคอนโดรส คือมวลที่ยังไม่ผ่านการทำให้แข็งตัวระหว่างกระดูกหรือส่วนต่างๆ ของกระดูกที่ผ่านระยะกระดูกอ่อนก่อนขบวนการสร้างกระดูก ตัวอย่างคือซินคอนโดรสระหว่างกระดูกท้ายทอยและกระดูกสฟินอยด์ ข้อต่อ และระหว่างกระดูกสฟินอยด์และกระดูกเอทมอยด์ของพื้นกะโหลก ตามที่ระบุไว้แล้ว สิ่งเหล่านี้ช่วยให้กระดูกที่อยู่ติดกันเติบโตและทำหน้าที่เป็นบานพับเสมือนที่กระดูกเอทมอยด์และท้ายทอยแกว่งขึ้นบนสฟินอยด์ สิ่งนี้ช่วยให้จมูกและขากรรไกรเติบโตช้าในช่วงชีวิตหลังคลอด ตัวอย่างเช่นแผ่น juxta-epiphyseal ที่แยกส่วนที่สร้างกระดูกของกระดูก การเจริญเติบโตของกระดูกทั้งหมดเกิดขึ้นที่แผ่นเหล่านี้เมื่อปรากฏขึ้น โดยปกติแล้วจะเกิดหลังจากเกิด ซินคอนโดรสทั้งหมดมีลักษณะชั่วคราว และปกติจะหายไปเมื่ออายุ 25 ปี